Namens de fractie van Arnhem Centraal is Martijn van Butselaar op bezoek geweest bij het Droombankje. Hieronder zijn verhaal:
Wat mij gelijk al opviel is de warmte en gezelligheid. Mensen lopen door het huis als een soort groot gezin. Angelique van den Berg, oprichtster en zoals de bewoners zeggen moeder van de groep, nodigt me uit aan de eetkamertafel. Hier zit ik gelijk gezellig tussen een hele diverse groep mooie mensen. Er volgen een aantal goede maar toch ook wel emotionele gesprekken. Bijvoorbeeld van een meisje van 20 dat al 2 jaar in haar auto sliep, uiteindelijk bij Angelique aanklopte, omdat alle andere instanties haar lieten stikken. Bij Angelique vond ze een moeder, die haar warmte, liefde, hoop en bovenal een spoor geeft. Er was ook een vrouw die na een tijdje had gevraagd aan Angelique: “wanneer gaan de mensen hier raar en vervelend tegen mij doen”, de tranen sprongen mij in de ogen!
Verder hoorde ik een aantal problemen waar men tegen aanloopt, namelijk:
– Doorstroom naar woningen bijna onmogelijk. Waar zijn de sociale huurwoningen?
– Geld, mensen zitten tijdelijk of langer helemaal zonder geld, door allerlei bureaucratische regelgeving.
Oproep van de groep: “Mensen die hier overgaan, kom eens kijken”.
– Boete, zonder geld niet te betalen. Dus krijg je daarover weer een boete etc. etc. .
– Mensen kijken op hun neer, dat gevoel is er ….maar werd ook met een aantal voorbeelden bekrachtigd.
– Wijkteams Centrum weten het Droombankje nu aardig te vinden. Maar Arnhem is groter, dus bij deze een oproep aan de andere wijkteams : “ga eens kijken, want ook thuislozen krijgen bij Angelique een echte (nieuwe) start”.
Hierna kreeg ik nog een rondleiding door het enorme pand. Familiekamers, waar een vrouw met haar twee kinderen woonde (vanwege huiselijk geweld, en geen woning kunnen krijgen) en ook de 20 enkele kamers. Alles heel smaakvol ingericht : “zo kom je weer in een positieve flow”.
Ik wil Angelique heel erg bedanken! Niet alleen voor deze mooie en leerzame middag. Maar ook voor haar tomeloze inzet om deze mensen, die even aan de andere kant van het lijntje zijn gevallen (waar iedereen eigenlijk op balanceert), te helpen. En uiteraard ook de bewoners bedankt! Voor jullie open en eerlijke verhalen, het was een mooie middag met een traan en een lach.
Oproep van mij : “laten we nou eens niet kijken naar een probleem, maar naar de mens achter het probleem. Veel meer individueel! En laten we dat niet doen op basis van wantrouwen en vooroordelen (“ze zullen er zelf wel een potje van hebben gemaakt” etc. etc. ), maar op dat van vertrouwen. Zo zorgen we echt voor elkaar, in onze stad, en gebeuren er mooie dingen”!